Najranija čovekova zaokupljenost u njegovim budnim mislima i, kako izgleda, njegova neizbežna i osnovna zaokupljenost – pošto uspeva da nadživi i najduže periode skepticizma i vrati se posle svakog izgnanstva – ujedno je i najuzvišenija koju njegova misao može da pretpostavi i razmotri. Ona se ispoljava u slutnji Božanstva, u porivu za usavršenjem, u traganju za suštom Istinom i čistim Blaženstvom, u osećanju tajanstvene besmrtnosti. Drevni osviti ljudskog saznanja omogućili su nam da se osvedočimo u tu neprekidnu težnju; danas vidimo da se čovečanstvo koje je zasićeno ali ne i zadovoljeno pobedničkim ispitivanjem opredmećenosti Prirode priprema za povratak svojim iskonskim žudnjama. Najstarija osnovna postavka Mudrosti uverava nas da će biti i završna – Bog, Svetlost, Sloboda, Besmrtnost.
Ti postojani ideali ljudskog roda su u isti mah suprotnost njegovog uobičajenog iskustva i potvrda viših i dubljih iskustava koja su za čovečanstvo neuobičajena i tek treba da budu dostignuta, u svojoj uređenoj celovitosti, putem prevratničkog individualnog ili opšteg evolucionog napora. Upoznati, imati i biti božansko biće u životinjskoj i egoističnoj svesti, preobratiti našu zamračenu ili mutnu fizičku mentalnost u potpunu nadmentalnu prosvetljenost, uspostaviti mir i samo-opstojeće blaženstvo tamo gde vlada samo napetost kratkotrajnih zadovoljstava ispresecanih fizičkim bolom i emotivnom patnjom, postići beskrajnu slobodu u svetu koji nam se predstavlja kao skup mehaničkih nužnosti, otkriti i ostvariti besmrtni život u telu podložnom umiranju i stalnom menjanju – to je ono što nam se ukazuje kao ispoljavanje Boga u Materiji i svrha Prirode u njenoj zemaljskoj evoluciji.
Recenzije
Još nema komentara.